conjunció ma, però. Vindria, però no puc, verrei ma non posso. M'ho va explicar, però no ho vaig entendre, me lo spiegò, però (o ma) non lo capii. || [expletiu] ma, beh. Però què fas aquí aturat?, ma (o beh) che fai lì impalato?
adverbi ma, però cong. M'ho ha dit, però de mala gana, me l'ha detto, però mal volentieri (o ma controvoglia). || [intensiu] ma... davvero, ma... proprio. M'ha enganyat, però d'una manera indigna, mi ha ingannato, ma in un modo davvero (o proprio) indegno.
masculí [objecció] ma f, ma e se. || no hi valen peròs non c'è ma che tenga. || posar peròs far difficoltà. || trobar peròs en tot trovar da ridire su tutto, essere una persona tutta ma e se.
adverbi ma, però cong. M'ho ha dit, però de mala gana, me l'ha detto, però mal volentieri (o ma controvoglia). || [intensiu] ma... davvero, ma... proprio. M'ha enganyat, però d'una manera indigna, mi ha ingannato, ma in un modo davvero (o proprio) indegno.
masculí [objecció] ma f, ma e se. || no hi valen peròs non c'è ma che tenga. || posar peròs far difficoltà. || trobar peròs en tot trovar da ridire su tutto, essere una persona tutta ma e se.