<title type="display">arrengar</title> Body INFINITIU arrengar GERUNDI arrengant PARTICIPI arrengat arrengada arrengats arrengades INDICATIU PRESENT arrengo arrengues arrenga arrenguem arrengueu arrenguen IMPERFET arrengava arrengaves arrengava arrengàvem arrengàveu arrengaven PASSAT arrenguí arrengares arrengà arrengàrem arrengàreu arrengaren FUTUR arrengaré arrengaràs arrengarà arrengarem arrengareu arrengaran CONDICIONAL arrengaria arrengaries arrengaria arrengaríem arrengaríeu arrengarien SUBJUNTIU PRESENT arrengui arrenguis arrengui arrenguem arrengueu arrenguin IMPERFET arrengués arrenguessis arrengués arrenguéssim arrenguéssiu arrenguessin IMPERATIU arrenga arrengui arrenguem arrengueu arrenguin
<title type="display">arrengar</title> verb transitiu arrenglerar. © Günther Haensch i Abadia de Montserrat
<ptr type="DIEC_2nd_ed"/> <title type="display">arrengar</title> Accessory Etimologia: del cat. ant. rengar ‘ordenar en rengs’ 1a font: s. XIV, Jaume I, Llull Body verb transitiu Disposar en rengs.
<ptr type="DIEC_2nd_ed"/> <title type="display">arrenglador</title> Accessory Etimologia: de arrenglar 1a font: 1696, DLac. Body masculí i femení En les processons, persona encarregada de fer anar la gent amb ordre, tenint compte que les rengleres no es trenquin, etc.